Zaginiona autorka, pandemia i... kot.

Zaginęłam. Wiem, wiem. Chwilowo przestałam ogarniać rzeczywistość, ale sami musicie przyznać, że mam świetną wymówkę - pandemia to w końcu nie w kij dmuchał, maile muszą poczekać ;)

A już bez żartów, to muszę Wam powiedzieć, że bardzo się martwię. Przeraża mnie sytuacja, w której się znaleźliśmy. Zawsze myślałam, że prędzej ktoś wciśnie podejrzany czerwony guzik, który nas wszystkich wysadzi w kosmos (być może tym kimś byłby nawet Azazel z moich powieści diabelsko-anielskich). Taki przycisk troszkę wszystko ułatwia, bo jesteś, a potem cię po prostu nie ma. Nie ma czasu na zamartwianie się. No chyba, że zdąży się człowiek ukryć w schronie, czy w metrze (jak bohaterowie powieści Dmitrija Głuchowskiego "Metro 2033").

Pandemia to natomiast coś, czego osobiście okropnie się boję. A czemu? Bo wirusów i bakterii nie widać...  Nie wiesz, kto jest zakażony. Nie wiesz, czy ty już nie jesteś. Nie wiesz, czy ktoś chory przed chwilą nie nakaszlał w windzie (a ten durny koronawirus w zamkniętym pomieszczeniu może "latać" nawet 30 minut, więc winda to dla niego idealna strategicznie pozycja). Mnie osobiście włączyła się jakaś paranoja, że wszystko stało się zagrożeniem - nawet opakowanie jogurtu, więc może lepiej je umyć. Okrutnie boję się, że coś się stanie mojej rodzinie, dziadkom, albo dziecku.

Jako fanka filmów i książek o zombie już zdecydowanie wolałabym taką pandemię, bo przynajmniej widać z daleka do kogo nie powinno się podchodzić :) (P.S. piszcie w komentarzach jakie są Wasze ulubione filmy o zombie, chętnie bym coś zobaczyła, może czegoś jeszcze nie znam) Przyznaję, trochę mało sensownie, że jako lekarz boję się zarazków, ale z drugiej strony przynajmniej zawsze pamiętam o tym, żeby myć ręce pomiędzy wizytami pacjentów i obsesyjnie dezynfekować stetoskop.

Teraz jednak nie pracuję. Jeszcze siedzę na urlopie macierzyńskim z moim Bąbelkiem jedenastokilowym (to już chyba Bąbel albo Bąbelisko, a nie Bąbelek jeśli chcecie znać zdanie mojego kręgosłupa). W międzyczasie napisałam dla Was nową powieść - książka "Ja cię kocham, a ty miau" ukaże się już 15 kwietnia. Do jej napisania zainspirowały mnie moje dwa koty. Więc tak autopromocyjnie zachęcę w tej chwili do lektury. Już niebawem na spółkę z kotem Lordem będziecie mogli zwiedzać starą rezydencję i szukać tajemniczego mordercy oraz skarbu.

Za to teraz, kiedy ogłoszono pandemię na niczym nie mogę się skupić. Mam dwa opowiadania do napisania, a także tom czwarty przygód diablicy Wiktorii i nie mogę. Po prostu nie mogę! Cały czas myślę o mężu (także lekarzu), który "wychodzi na front" i nie wiadomo, czy nie zachoruje. Wkurzam się, że nigdzie nawet nie możemy mu kupić maseczek z filtrem. I za przeproszeniem krew mnie zalewa jak wyglądam przez okno i widzę masę ludzi, którzy mają kwarantannę w głębokim poważaniu.

Uff... wyżaliłam się. Może teraz będę miała trochę czystszą głowę. 

A co z Wami? Jak sobie radzicie? Snujecie czarne scenariusze, tak jak ja? (ta wyobraźnia pisarza to czasami strasznie życie utrudnia, wierzcie mi) A może macie jakieś dobre sposoby na kwarantannę i zajęcie myśli?

Tymczasem ja Was pozdrawiam ze spaceru... po balkonie xD